को ठीक, को बेठीक?

नेपाल फर्केको पनि बर्ष दिन नाघी सक्यो। यो समय खन्डमा समाजको चिर्फार गर्दा सामाजिक चेतना नबढेको भनी हाल्न पनि मिल्दैन, बढेको छ किनकी सब आ-आफ्नो अधिकारका कुरा गर्न सकने भएका छन. तर अफ्सोच, बाटो फुकाउने भन्दा अड्काउन जान्ने नै आफुलाई ठुलो र सक्षम भएको सम्झंछ। बाटामा हिंड्यो भने , कि नेतालाई गाली गर्ने राजनीति, कि बाबा, माता योग आदिका कुरा। भद्र भालाद्मीका मुखबाट अरु केही सुन्न पाईन्न। पहिला पहिला हाम्रो पालामा मास्टरलाई तं नभनेजस्तै बाबालाई आदरार्थी भन्दा अरु प्रयोग गर्ने कुरा पनि भएन। हाकिम साहेबहरुका भुंडी घटने अचूक उपाए भन्दै योग सिकाए, गुरुको चाकरीमा कतिले ऑफिस छोड़े, कतिले बर्ष दिनको दशै छोड़े, स्वदेश भए स्वदेश, बिदेश भए बिदेश धाए। बिस्तारै योग गुरु बाट आधा भगवान भए, पाऊ दर्शन पाए, बिभूति दान देखि लिएर थोर बहुत रोग फाल्छु भन्ने नै भए। रोग जाए नजाए भक्त आते रहे। उनको मनोबल बददै गयो, कोकाकोलालाइ गाली गरे, राम्रै गरे. सितामोल नखाऊ कि चूर्ण खाऊ, कि हाबा खाऊ भन्दै हिंडे। साक्षात्कार भगवानले भनेको कुरा किन काटने भन्दै गए। उनी अगि बददै गए। जिरा हाल, ल्वांग हाल, बेसार हाल, जे भेट्छौ फरक पर्दैन। बस! पिन, धुलो बनाऊ, औषधि खाऊ, संजोकले बिसो भयोभने भयो नत्र भगवान भरोसा। क्या काइदा उपचार बिधि। न वीडियो एक्स-रे, न बायोप्सी, आश्रम जाऊ, कुंडेको भात खाऊ, १ महिना घर बस, रोग बिसो भएको भ्रम पाल। बिधि यो न थियो।
उनी घुम्न हरिद्वार मात्रै हैन, नेपाल पनि खूब आउंथे. उनको भ्रमण राजकीय भ्रमण बराबर हुन्थ्यो, प्रधानमन्त्री जो सुकै होस- पश्चगामी देखि अग्रगामीसम्म - उनलाई भेटने लाइनमा हुन्थे। बिद्वान, युबा, महिला सबैको मुखार बिन्दबाट उनैको भक्ति। एक रोग माथी पर्दा हाल्नु कति खतरनाक हुन्छ? कसैलाई बाल मतलब छैन। नेपालमा उनले बिस्कुट ल्याए पनि चूर्ण, चामल ल्याए पनि उनकै चूर्ण, प्लास्टिकको झोला ल्याऊ तर रामदेवको म्याट भन, कर फ्री। दाम कमाउने क्या काइदा। +२ र हस्पिटलले आफुलाई प्रयोगशाला भने जस्तो। अरु कसैलाई कार्यक्रम गर्न नदिने आर्मीले टुंडिखेल पनि छोड्छ, उनका भक्त भने बोरामा पैसा हाल्छ्न, निसुल्कमा औसधी दान भन्दै स्वेच्छाको चन्दा थाप्छ्न र अध्यागमन काट्छ्न । दुबै खुस। उनलाई न कोका कोला, न गंजी, न भुडिको चिंता। आश्रम छोडेर योग प्रशिक्षक, डाक्टर, फार्माकोलोजिस्ट, हुँदै बिद्वान बनेका बाबालाई फेरी इकोनोमिस्ट हुने झोंक चलेछ, फुके: बिदेशी माल फाल स्वदेशी माल खोज, १-२ रुपियाका नोट छाप, भ्रष्टाचार तमाम। एता हेर्यो आफ्नै मान्छे, उता हेर्यो आफ्नै मान्छे, रहर पनि लाग्दो हो, मान्छे न हो, मनामोहनको कुर्ची ताक्नु स्वभाबिकई होला। हुंदा हुँदै मनामोहनको काउसो पो बन्न लागे त। Jack in all Master in non. सबै थोक जान्ने, सबै क्षेत्रको बिग़्य भन्दै सर्बोपरी छाउने योजनामा कहा सम्म पुग्ने हो? उनै जानुन। तर हाम्रो काम अनुजा होस कि, यूनिटी होस , एकै रातमा धनि हुने जंतर होस, ठीक र बेठीक त छुत्याउँदै जानु पर्यो नि। हाम्रो टुंडिखेलको बोराको पैसा अर्को साल भोट किन्ने साधन पो बन्दै छ ? जे भए पनि राम भरोसामा बसने बानी लागेका हामीलाई कति असर पर्छ, हेर्दै जाऊं।