तिमी नभेट्टाउने म

मैले तिम्रो हात समातें,
तिम्रै आगनमा नाँचें ,
तिम्रा पुस्तक समातें,
तर तिमीलाई समात्न सकिन!
तिमीलाई खोज्न
कहाँ घुमिन?
खलियान घूमें,
चोकका रमितेलाई सोधें,
चौताराका काजीलाई चिमोटें ,
न्यायालयका मुर्तिलाई कोट्याएं,
निरुत्तर आँखा ओछ्याईरहें,
तर तिमीलाई मैले भेटिन!
तिम्रो ठाउँमा म उभ्भी हेरें
मेरा खुट्टा पो कामे
तिम्रो बोलीमा एक हरफ गीत पनि गाएं,
उफ़,
स्वर तिन टुक्रा भए।
तिम्रो नाममा एउटा धारा पनि लेखें,
तर पानी नै आएन।
म तिम्रो गाउँमा गएं,
म भित्र तिम्लाई पो खोजे,
तिम्रो अफिसमा गएं,
मेरो नक्कली सांचोले तिम्रो तालै खुलेन!
फेरी गएं
तिम्रो आस्थाको अड्डामा कतै खबर पो छ कि भन्दै
मैले तिम्रो पिंग समातें,
म मच्चिएको देखाएं
तिमी हराएको थाहा भयो
तिमीलाई खोजेको थाहा भएन!
एक दर्जन कान तेही छोडेर
म मेरै घर हिंडें,
तर, तिम्रो घरको मोही बिर्सनै सकिन,
बिलौनी र कुरौनी पनि भुल्न सकिन।
मैले तिमीलाई म बनाउन खोजें
तर तिमीलाई हिमालमा देखें
फेरी,
मैले मलाई तिमी बनाउन खोजें
न म तिमी भएँ
न म म रहें,
अनि मैले हाम्रो बिज्ञान खोतलें,
रसायन हेरें,
हेमोग्लोबिन उही छ, डीएनएको बेस उही छ.
उसै त मर्माहत छु, झनै पोल्न पो थाल्छ,
फेरी गणित हेरें,
तिम्रो र मेरो मस निकालें
जिन र कबिता जन्म्यो
फेरी लस पनि निकालें
कता हो कता ठुलो संसार पाएं
कानून र बिज्ञान जोडिएको
स्वाँरा, फांट, कन्दरा र पाखामा
रेल जहाज र तारे होटलको खिचडी पाकेको
सब देखें,
संसार घूमें
जताततै तिमीलाई नै खोजें र तिमीलाई नै देखें
तर तिमीलाई नै पाइन.
तिमीलाई खोज्दा म मात्रै भेट्टाउने म
हिसाब नामिलेर झनै अलमलमा परें म
न उत्तर माला भेटिन्छ, न तिमी.
तिमी हिंडे पछिको
यो रुम्जाटारको घर
रिंगरोडको माइक्रोबस जस्तो
घुमेको घुम्यै छ
न जनबाद छ, न बिकास छ
न शान्ति छ, न अमन चैन छ,
बल्ल बल्ल अलीकती फुरेको चेतना चाहि छ
तिमी कहाँ बसेर हेरेका छौ कुनि?
हांसी हांसी ज्यान फालेर
न तिमी हास्न पायौ, न हामी
एकै छीन सोच त,
यसैलाई हो त तिमी हिंडेको ?
अब जे भयो भयो,
तिमी अन्तर्ध्यानमा देश खोज
माउतेको कान समात,
त्यों पनि अंतर्ध्यानमै
म तिमी खोज्छु अदालतमा
अनि भेटौला सिरानचोकको
स्विजर्ल्यान्ड्मा !!!